SENİN HAKİKATİN İŞTE BU !

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

“O insanı bir damla sudan yarattı o kalktı Allah’a (c.c.) hasım kesildi!” (Nahl Suresi 4)

İşte bu sensin işlerin sonunu ve gaybı bilmeyen, seni koruyacak bir güce muhtaç zayıf birisin. Kendi her isteğini yerine getirmeyen düz birisin. Her yönüyle fakirsin. Hayatının devam etmesi için sürekli bir yardıma ihtiyacın var. Kendi hayatını devam ettirmek bile kendi elinde değil.

Hiçbir şeye sahip değilsin, hiçbir kuvvetin yok, hiçbir kudretin sen Rabbin olmadan hiçbir şeysin bir şey de olmayacaksın, unutma ki Haddini bilen Rabbini bilir.

Hiç şüphesiz yaşarken haddini bilip Rabbine karşı kulluk görevini yerine getirmeye gayret edeceksin.

Eksiğiz noksanız her daim Rabbimize muhtacız nasıl olurda böyle acizken sen mala, kuvvete, kudrete, sağlığa veya çocuğa sahip olmak için O’na (c.c.) muhtaçsın Bütün bunları sana verme gücüne sahip olan zat Allah’tır (c.c.).

Yeryüzü ve gökyüzünün mülkü O’nundur (c.c.). O (c.c.) Her şeye kadirdir. Her şeyi kuşatan ve her şeyi bilendir. Bizim elimizde olanı da bizim dışımızdakilerini de bilendir. Her an bizimle birlikte olandır. Duaları kabul edendir. Bizi sever ve bizim iyiliğimizi ister. Bize icabet etmesi ve halimizi iyileştirmesi için bizden samimi bir yöneliş bekler.

“Hiç şüphesiz Allah insanlara çok şefkatlidir. Çok merhametlidir.” (Bakara 143)

Kudsi hadiste şöyle buyuruyor Allah (c.c.);

“Ey kullarım! Ancak benim doğru yola eriştirdiklerim doğru yolu bulabilir. O zaman  benden hidayet isteyin ki, sizi hidayete eriştireyim. Ey kullarım! Ancak benim doyurduklarım açlıktan kurtulabilir. O zaman benden sizi doyurmamı isteyin ki sizi doyurayım. Ey kullarım! Ancak benim giydirdiklerim, açıkta kalmaktan kurtulabilir. O zaman benden sizi giydirmemi isteyin ki sizi giydireyim.” (Müslim)

Madem ki hiç birimiz O (c.c.) olmadan bir şeye sahip olamıyoruz. Allah (c.c.) dışında bizlere hayatı, hidayeti veya kuvveti verebilecek bir güç de olmadığına göre o zaman O’na (c.c.) karşı boyun eğmek ve alçak gönüllü olmak O’na (c.c.) karşı muhtaç ve fakir olduğumuzu itiraf etmek değil midir?

O’nun önünde el pençe durup zavallılığımızı, zayıflığımızı, acizliğimizi ve O (c.c.) olmadan bir hiç olduğumuzu haykırmamız gerekmez mi?

Peygamberler, Rableri karşısında tam da anlattığımız gibi davranırlardı. Onlar kulluklarını sıralamış olduğumuz bütün bu içeriği ile birlikte yaşarlardı.

Rasulullah (sav) arefe akşamı, Rabbine, yakarışı esnasında söylemiş olduklarına dikkatlice bir bak.

Ben dertli bir fakirim. Duasının kabul olmasını isteyen, sana sığınan, sana düşkün ve senden korkan biriyim. Günahlarımı kabul edip, itiraf ediyorum. İhtiyaç sahibi birisi olarak senden istiyorum. Zavallı bir günahkar olarak sana yalvarıyorum ve zorda kalan ve korkan birisinin duası ile dua ediyorum.

Rabbim bizleri haddini bilen sonra da kendisine kulluk yapanlardan eylesin. inşaAllah. Amin.