وَقَالَتِ الْيَهُودُ لَيْسَتِ النَّصَارٰى عَلٰى شَيْءٍࣕ وَقَالَتِ النَّصَارٰى لَيْسَتِ الْيَهُودُ عَلٰى شَيْءٍۙ وَهُمْ يَتْلُونَ الْكِتَابَؕ كَذٰلِكَ قَالَ الَّذٖينَ لَا يَعْلَمُونَ مِثْلَ قَوْلِهِمْۚ فَاللّٰهُ يَحْكُمُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيٰمَةِ فٖيمَا كَانُوا فٖيهِ يَخْتَلِفُونَ

GÜNÜN HADİSİ

24-….. Hişâm ibn Zeyd şöyle demiştir: Ben Enes ibn Mâlik(R)’ten işittim, şöyle diyordu: (Peygamber’in ölüm hastalığı sıra­sında) Ebû Bekr ile Abbâs (R), Ensâr toplantılarından bir meclise uğramışlardı. Ensâr orada ağlıyorlardı. Ebû Bekr veya Abbâs:

— Sizleri ağlatan nedir? diye sordu. Ensâr:

— Peygamber’in bizimle beraber oturduğu zamanı hatırlayıp zik­rettik (O’nu kaybedeceğimiz korkusuyla ağlıyoruz), dediler.

Ebû Bekr yâhud Abbâs, Peygamber’in yanına girdi ve O’na, En­sâr’ın bu üzüntülerini haber verdi.

Enes dedi ki: Bunun üzerine Peygamber (S) başına bir kumaş kenârıyle bir çatkı çatmış olduğu hâlde mescide çıkıp minber üzerine yükseldi. Peygamber bu günden sonra bir daha minbere çıkmadı. Pey­gamber Allah’a hamd ve sena ettikten sonra:

—   “(Sahâbîlerim!) Sizlere Ensâr’ı (onlara iyi muamele etmeni­zi) vasiyet ederim. Çünkü onlar benim cemâatim, sırdaşlarım, emtn-lerimdir. Onlar üzerlerine düşen yardım vazifesini yerine getirdiler. Şimdi (vazife karşılığındaki) hakları kalmıştır. Şu hâlde siz Ensâr’ın iyilik edenlerinden iyiliklerini kabul edin, (haddlerin dışında) kötü­lük edenlerin kusurlarından da vazgeçin (yânı affedin)’* buyurdu [22].

( KİTABU MENAKIBİ’L-ENSAR – BUHARİ – 24. HADİS)