لَا جُنَاحَ عَلَيْكُمْ اِنْ طَلَّقْتُمُ النِّسَٓاءَ مَا لَمْ تَمَسُّوهُنَّ اَوْ تَفْرِضُوا لَهُنَّ فَرٖيضَةًۚ وَمَتِّعُوهُنَّۚ عَلَى الْمُوسِعِ قَدَرُهُ وَعَلَى الْمُقْتِرِ قَدَرُهُۚ مَتَـاعاً بِالْمَعْرُوفِۚ حَقاًّ عَلَى الْمُحْسِنٖينَ

GÜNÜN HADİSİ

144-…..İbn Şihâb, Zeyd ibn Sâbit’in oğlu Hârice’den haber verdi (ki o şöyle demiştir): Ümmü’1-A’lâ, Peygamber’e bey’at etmiş Ensâr kadınlarından bir kadındır. O şöyle haber verdi: (Hicret’te) Mu-hâcirler’in oturacakları yerleri ta’yîn için Ensâr kur’a çektikleri za­man, kur’ada Usmân ibn Maz’ûn’un ismi Ümmü’l-A’lâ’nın ailesine çıkmış.

Ümmü’1-A’lâ dedi ki: (Biz Usmân ibn Maz’ûn’u evimizde konukladık.) Fakat Usmân bizim yanımızda hastalandı. Ben Osman’ın hastalığında ona hastabakıcılık yaptım. Nihayet vefat etti. Biz onu yıkayıp kendi elbisesi içine koyup kefenledik. Sonra yanımıza Pey­gamber girdi. Ben (cenazeyi tezkiye ederek):

— Yâ Ebâ Sâib, Allah’ın rahmeti üzerine olsun! Allah sana mu­hakkak ikram etmiştir! dedim.

Bunun üzerine Peygamber (S):

— “Allah’ın bu ölüye ikram ettiğini sana bildiren nedir?” diye

sordu.

Ümmü’1-A’lâ dedi ki: Ben de:

— Yâ Rasûlallah! Babam anam Sana feda olsun, ben bilmiyo­rum. Fakat (bunca îmân ve itaati ile o ikram edilenlerden olmazsa) Allah kime ikram eder ki? dedim.

Rasûlullah:

— “Usmân ibn Maz’ûn’a yemîn olsun ki yakın, yânî ölüm gel­miştir. Ve Allah’a yemîn ederim ki, ben de bu ölü için hayır ve saa­det umarım.   Yine Allah’a yemîn ederim ki, ben Allah’ın Rasûlü olduğum hâlde bana (ve size yarın) Allah tarafından ne muamele ya­pılacağını bilemem” buyurdu.

Ümmü’1-A’lâ: Vallahi bundan sonra ben hiçbir kimseyi tezkiye etmem, demiştir.

Yine Ümmü’1-A’lâ: İbn Maz’ûn hakkındaki bu iş, beni hüzün­lendirdi, akabinde uyudum. Ru’yâmda bana Usmân .ibn Maz’ûn’a âidakar bir pınar gösterildi. Hemen Rasûlullah’a gidip gördüğüm ru’yâyı kendisine haber verdim. Rasûlullah:

— “Bu pınar, onun dünyâda iken yapmakta olduğu sâlih ameli­dir” buyurdu

( KİTABU MENAKIBİ’L-ENSAR – BUHARİ – 144. HADİS)