TABERİ (RH.A)’NİN BAKIŞ AÇISIYLA AL-İ İMRAN SURESİ 52. AYET

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah(Celle Celaluhu)’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

İsa, onların inkârını hissedince “Allah yolunda benim yardımcı­larım kimdir?” dedi. Havariler de şöyle dediler: “Allah dinin yardımcıları biziz. Biz, Allaha iman ettik ve şahit ol ki, biz Müslümanlarız.”

İsa, İsraioğullarının kâfirliklerini ve kendi Peygamberliğini yalanlamala­rını hissedince, Allah’ın (c.c.) dinini yalanlayan bu inkarcılara karşı “Allah yolunda benim yardımcılarım kimlertir?” demişti. İsa’nın arkadaşları olan Havariler de şöyle dediler: “Allahın dininin yardımcıları bizi. Biz, Allaha iman ettik. Ey İsa şahit ol ki biz, gerçekten Müslümanız.”

Bu âyet-i kerime gösteriyor ki bütün Peygamberlerin dini, Tevhid dini olan İslam’dır.

Âyet-i kerimede, Hz. İsa’nın, kendilerine tebliğde bulunduğu insanların inkâra düştüklerini anlayınca Havarilerden yardım istediği zikredilmektedir. Hz. İsa’nın, Havarilerden yardım istemesinin sebebi ise Süddiye göre, insanlara dini tebliğ etmek istemesidir. Mücahide göre ise kendisini öldürmeye teşebbüs eden insanlara karşı kendisini savunmak istemesidir. Bu hususta Süddi, özellikle şunları anlatmaktadır.” Allah Teâlâ, Hz. İsa’yı Peygamber olarak gönderip ona, in­sanları dine davet etmeyi emredince İsa, İsrailoğullarını dine çağırmış, İsrailoğulları da onu sürgün etmişlerdir. Hz. İsa, annesiyle birlikte çıkıp yeryüzünde dolaşmaya başlamışlardır. Bir köye varıp orada bir adama misafir olmuşlar o da onlara ikramda bulunmuştur. Kendisine misafir oldukları adamın ülkesinde, in­sanlara zulmeden, her gün halktan birine, kendisini ve ordusunu yedirip içirmeyi emreden bir Kral vardı. Kralın tayin ettiği sıra Hz. İsa ve annesini misafir eden adama gelince onlar bunu yapmaktan âciz olmaları dolayısıyla derin derin düşünmeye başlamışlardı. Hz. Meryem meseleyi Hz. İsa’ya söyledi ve buna bir çare bulmasını istedi. Hz. İsa bu işe bir çare bulmasının hayır olmayacağını bildirmesine rağmen annesi ısrar etti. Bunun üzerine Hz. İsa, bir mucize olarak kendilerini misafir eden adamın yemeklerini, Kral ve ordusunu yedirip içirecek kadar bollaştırdı. Kral, içkiyi içtikten sora, ev sahibine, içkinin nereden geldiği­ni sordu. Ev sahibi meseleyi sakladıysa da Kralın ısrarı üzerine bunu Hz. İsa’nın sağladığını bildirdi. Bunun üzerine Kral, kendi yerine geçirmek istediği ölü oğ­lunun diriltilmesini Hz. İsa’dan istedi. İsa, onu diriltmesinin iyi olmayacağını bildirdiyse de Kral ısrar eti. Hz. İsa da oğlunu diriltti. Bu defa halk Krala ve oğ­luna karşı, zulümlerinin devam edeceği endişesiyle ayaklandı. Birbirleriyle sa­vaşa girdiler. İsa ve annesi bu sebeple orayı terkedip gitmek zorunda kaldılar. Isa ve annesiyle birlikte bir de Yahudi yola çıktılar. Yahudinin yanında iki ek­mek, İsa’nın yanında da bir ekmek bulunuyordu. Yahudi, ekmeğinin birini gizli­ce yemek istedi. İsa bunu hissetti. Bu hususu Yahudiye hatırlattı. Fakat Yahudi inkâr etti ve yanında sadece bir ekmek bulunduğunu söyledi. Yolda giderlerken Hz. İsa, Yahudiye, hayvanı kesip etini yedikten sonra onu tekrar diriltme gibi çeşitli mucizeler gösterip onun aslında iki ekmeği bulunduğunu itiraf ettirmeye çalıştıysa da Yahudi devamlı olarak inkâr etti. Nihayet yırtıcı hayvanların eşele­yerek çıkardıkları bir hazineye rast geldiler. Yahudi bu hazineyi almak istediyse de Hz. İsa, onu almanın hayırlı olmayacağını bildirdi. O sırada geriden dört adam gelip hazineyi sahiplendiler. İçlerinden ikisini çarşıya gönderip yiyecek ve binek getirmelerini istediler. Çarşıdan dönenler, kendilerini gönderen arka­daşlarının yemeklerine zehir koyarak onları öldürmeyi planladılar. Geride ka­lanlar da, çarşıdan gelen arkadaşlarını öldürerek hazineyi aralarında bölüşmeyi planladılar. Adamlar gelir gelmez onları öldürdüler. Fakat yemeği yeyinci ken­dileri de öldüler. Bunun üzerine Hz. İsa, Yahudiye “Gel şu hazineyi çıkar da ha­zineyi aramızda üçe taksim edelim.” dedi. Yahudi: “Niçin ikiye değil de üçe taksim edileceğini sorunca Hz. İsa üç ekmeğin sahibine üç hisse verileceğini ifade etti. Bunun üzerine Yahudi kendisinde iki ekmeği bulunduğunu itiraf etti. Hz. İsa da bütün hazineyi o Yahudiye verdi ve “Senin dünya ve âhirette bütün payın budur.” dedi. Adam, hazineyi alıp giderken hazineyle birlikte yere gömül­dü. Hz. İsa annesiyle birlikte yürürken Havarilerin yanma vardı. Onlar orada ba­lık avlıyorlardı. Onlara: “Ne yapıyorsunuz?” diye sordu. Onlar da “Biz, balık avlıyoruz, dediler. Hz. İsa “Bizimle beraber gelmezmesiniz? İnsanları avlaya­lım?” (onlan ikna ederek dine sokalım) dedi. Onlar da “Sen kimsin?” dediler. O da “Ben, Meryemoğlu İsa’yım.” dedi. Havariler işte orada iman ettiler. Ve onun­la birlikte yola koyulup gittiler. İşte âyette bunlar zikredilmektedir.

Müfessirler, Havarilere, niçin bu adın verildiği hususunda çeşitli görüşler zikretmişlerdir. Zira, “Havari” kelimesinin lügat mânâsı “Bembeyaz olan” de­mektir.

a- Said b. Cübeyre göre, Havarilere,bu ismin verilmesinden sebebi elbise­lerinin beyaz olmasıdır.

b- Ebu Erteeye göre onlara bu ismin verilmesinin sebebi, onların elbise temizleyicisi olmalarındandır.

c- Katade ve Dehhaka göre ise, onlara bu ismin verilmesinin sebebi, Hz. isanın samimi ve net dostları olmalarındandır. Zira her Peygamberin samimi dostuna bu isim verilmiştir. Taberi de bu görüşü, tercih etmiştir.

Âyet-i kerimenin sonunda Havarilerin “Şahit ol ki biz, Müslümanlarız.” dedikleri beyan edilmektedir. Bu da gösteriyor ki, İslam dini, Hz. İsa’nın da, on­dan önce gönderilen Peygamberlerin de dinidir. Yahudilerin iddia ettikleri, Ya­hudilerin ve Hristiyanların ileri sürdükleri Hristiyanlık, Peygamberlerin dinleri değildir. Sonradan uydurulmuş şeylerdir.