EBU’L A’LÂ MEVDUDİ’NİN (RH.A.) BAKIŞ AÇISIYLA NECM SURESİ 6. VE 16. AYETLER

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

6- (Ki O,) Görünümüyle çarpıcı bir güzelliğe sahiptir. (6) Hemen doğruldu.(7)
7- O, en yüksek bir ufuktaydı.
8- Sonra yaklaştı, derken sarkıverdi.
9- Nitekim (ikisi arasında uzaklık) iki yay kadar (oldu) veya daha da yakınlaştı.(8)
10- Böylece O’nun kuluna vahyettiğini vahyetti.(9)
11- Onun gördüğünü gönül yalanlamadı.(10)
12- Yine de siz görmüş olduğu üzerinde onunla tartışacak mısınız?
13- Andolsun, onu bir de diğer inişte görmüştü.
14- Sidretü’l-Münteha’nın yanında.
15- Ki Cennetü’l-Me’va (11) onun yanındadır.
16- Sidreyi örten örtmekte iken,(12)

AÇIKLAMA

6. “zümarrete” İbn abbas ve Katade’ye göre “güzel ve şahane”, Macahid, Hasan Basri İbn Zeyd ve Süfyan Sevri’ye göre ‘kuvvetli’, Said b. Müseyyeb’e göreyse, “hikmet sahibi”dir. Hz. Peygamber’den (s.a.) rivayet edilen bir hadiste “zu mirre”, sağlam, sıhhatli anlamında kullanılmıştır. Lugatta bu kelime, sağlam akıllı ve akıl sahibi anlamına gelir. Allah Teâlâ burada, Cibril için çok yönlü bir kelime kullanarak, onun akıl ve beden bakımından kemale erişmiş bir varlık olduğunu vurgulamıştır. Urducada bu kelimenin tam karşılığı olmadığı için, biz bunu “hikmet sahibi” olarak tercüme ettik. Çünkü Cibril’in bedenî kuvvetlerinin kemali hakkında başka ayetlerde de izah yapılmıştır.

7. “Ufuk kelimesiyle, güneşin doğduğu ve gündüzün aydınlığının yayıldığı yer, yani gökyüzünün doğu tarafı kastolunmuştur. Aynı ifade Tekvir: 23’de, “Ufuk’ıl-Mübin” şeklinde geçmiştir. Bu iki ayetten de anlışıldığına göre, Cibril ilk kez Hz. peygamber’e (s.a) gökyüzünün doğu tarafında gözükmüştür. Çeşitli rivayetlere göre Cibril, o zaman Allah’ın kendisini yarattığı asıl suret üzre idi. İleride ilgili rivayetler zikrolunacaktır.

8. Yani, “Cibril, gökyüzünün doğu tarafında göründü ve Hz. Peygamber’e (s.a) yaklaşarak havada durdu. Sonra daha da yaklaştı, hatta o kadar yaklaştı ki, aralarındaki iki yay veya ondan daha az bir mesafe kaldı” Müfessirler genelde “” ifadesini iki yay ile karşılamışlardır İbn Mes’ud ve İbn Abbas “Kays” kelimesini “zir’a” şeklinde tercüme etmişlerdir. Yani aralarında iki zir’a mesafesinde bir uzaklık kalmıştır.
“Aralarındaki mesafe iki yay veya ondan daha az idi.” şeklindeki ifadeden (neuzubillah) Allah’ın söz konusu mesafeyi hesaplamaktan aciz olduğu anlamı çıkarılamaz. Böyle bir izah tarzı, tüm yayların aynı uzunlukta olmayışındandır. Dolayısıyla bu mesafenin eksik ya da fazla olması mümkündür.

9. “Kuluna vahyettiğini vahyetti” şeklindeki ifadeyi iki şekilde de anlamak mümkündür. Birincisi, “O (Cibril) Allah’ın kuluna vahyettiğini vahyetti.” İkincisi O (Allah) kendi kuluna vahyettiğini vahyetti.” Birinci anlamı ele alırsak, Cibril’in Allah’ın kuluna vahyettiği anlaşılır. İkinci anlamı ele alırsak, Allah’ın Cibril vasıtasıyla kuluna vahyettiği anlaşılır. Müfessirler bu her iki anlamı da öne sürmüşlerdir. Ancak siyak ve sibak içinde bir değerlendirme yapıldığında, birinci anlamın daha uygun olduğu görülür. Nitekim Hasan Basri ve İbn Zeyd’in bu görüşte oldukları nakledilir. Burada “Hu” zamirinin (Abdihi) , başlangıçtan beri isminin zikredilmemesine rağmen Allah’a nasıl izafe edilebileceği sorulacak olursa, şu şekilde bir cevap verilebilir. Şayet o izafe olunan, belli bir şahıs ise, onun zikri geçmese bile, zamir kendiliğinden ona işaret eder. Nitekim Kur’an da bu tür örnekler vardır. Örneğin, “Şüphesiz Allah onu Kadir Gecesi’nde indirdi” ayetinde, açıkça zikredilmemesine rağmen, ayetlerin siyakından (sonrasından) Kur’an’ın kastedildiği anlaşılmaktadır. Yine “Eğer Allah yaptıkları yüzünden insanları hemen cezalandıracak olsaydı, onun üstünde canlı bir yaratık bırakmazdı.” (Fatır 45) ayetinde kendisi açıkça zikredilmemesine rağmen kastedilenin yeryüzü olduğu açıkça bellidir.
“Biz ona şiir öğretmedik, bu zaten ona yakışmaz” ayetinin ne öncesinde ne de sonrasında Hz. Peygamber’in (s.a) hiç zikri yoktur. Ama sözün gelişinden Hz. Peygamber’in (s.a) kastedildiği açıkça ortadadır. Rahman Suresi’nde de, “Üzerinde bulunan herşey yok olacaktır” denilirken, ayetin ne öncesinde ne de sonrasında zikri geçmemesine rağmen, yeryüzünün kastolunduğu bellidir. “Biz onları yeniden inşaa ettik.” (Vakıa: 35) ayetinde, cennetteki kadınlardan bahsetmesine rağmen, onların ismi zikredilmemiştir. Bununla beraber, yukarıdaki ayetten de Cibril’in kendi kuluna vahyettiği anlamı çıkarılamaz. Dolayısıyla buradan, Cibril’in Allah’ın kuluna vahyettiği ya da Allah’ın Cibril vasıtasıyla kuluna vahyettiği anlaşılır.

10. Yani, Rasûlullah (s.a) O’nu gündüzün aydınlığında gördüğü için, bunun bir cin, şeytan, hayal ya da rüya olduğu şeklinde bir şüpheye kapılmamıştır. Net bir şekilde gördüğünden dolayı da O’nun Allah’dan vahiy getiren Cibril olduğu konusunda bir tereddüt duymamıştır.
Burada insan Hz. Peygamber’in (s.a) bu kadar istisnai bir vakıayı müşahede etmiş olmasına rağmen, gördüğü şeyin, hayal, cin veya şeytan olabileceği şeklinde neden bir şüpheye düşmediğini düşünebilir ve dolayısıyla bunun nedenini sorabilir. Bize göre bu sorunun beş şıkka dayanan bir cevabı vardır:
a) Rasûlullah (s.a) bu vakıayı gündüzün aydınlığında görmüştür. Yani, uyku esnasında bir rüya olarak veya yarı uykulu iken ya da derin düşüncelere daldığında değil, tıpkı insanın gündüzün aydınlığında etrafındakileri net bir şekilde gördüğü gibi görmüştür. İnsan bu şekilde her gördüğü şeyden (dağlar, nehirler, evler vs.) şüphe etmiyorsa, Hz. Peygamber (s.a) de apaçık bir hakikat olarak gördüğü bu manzaradan şüphe etmemiştir. Bunu dış (âfâkî) bir neden olarak öne sürebiliriz.
b) İçsel (enfusî) diye niteleyebileceğimiz diğer bir neden, içinde bulunduğu haleti ruhiye dolayısıyla, Hz. Peygamber’in (s.a) yanlış bir şey görmediğine inanmasıdır. Çünkü Hz. Peygamber (s.a) Cibril’i ruhen uyanık ve musait bir vaziyette görmüştür. Daha önceden zihninde bu tür hayaller kurmadığı için, gördüğü manzarayı hayal olarak nitelememiştir. Aksine O, şuuru yerinde iken O’nu görmüştür.
c) Ayrıca karşısındaki varlık, o kadar harikulede bir güzelliğe sahipti ki, Hz. Peygamber (s.a) böyle bir güzelliği tasavvur dahi etmemişti. Dolayısıyla Hz. Peygamber (s.a) gördüğü varlığın kendisinin hayallerinin bir ürünü olduğunu veya bu özelliklere sahip bir cinle karşılaştığını düşünmemiştir. İbn Mes’ud’un Rasûlullah’dan (s.a) rivayet ettiği bir hadise göre O, “Ben Cibril’i 600 kanatlı olarak gördüm” demiştir. (Müsned-i Ahmed) . İbn Mes’ud’un izahına göre, Cibril’in bir kanadı bile o kadar büyüktü ki, adeta ufku kaplamıştı. Allah bunu “Şedid-ül Guva’ ve ‘Zu mirre” sıfatlarıyla ifade etmiştir.
d) Hz. Peygamber’e (s.a) vahyi aktarmak için görevli varlık, itimat telkin eden ve emin bir şahsiyete sahipti. Rasûlullah’a (s.a) kainatla ilgili öğrendiği ilmi anında aktarıyordu. Aktarılan bu bilgi, onun zan ve hayal sınırlarını aşmaktadır. Çünkü Hz. Peygamber’in (s.a) önceden edindiği böyle bir bilgi yoktu. Dolayısıyla O, zihninde kendisine bu bilgiyi aktaran varlığın, cin veya şeytan olabileceği ihtimalini düşünmemiş, hatta bu tür bir tereddüde kapılmamıştır. Zira şeytan, şirke rağmen Tevhid, cahiliyyeye rağmen yüksek ahlâk ve fazilet, zulüm ve haksızlığa rağmen ise Allah’ın birliği hakkında bilgi aktarmaz.
e) En önemli neden; Allah’ın Peygamberlik görevi gibi yüce bir makama seçtiği kimsenin kalp ve zihnini şek ve şüphelerden arındırmasıdır. Artık o kimse, Allah’ın tevfikiyle her gördüğü ve duyduğu hakikatı “şerh-i sadr” ve “itminan-ı kalb” ile tasdik eder. Kendisine vahiy ilham ve diğer yollarla gelen bilgiler hakkında kuşkuya düşmez. Çünkü Allah tarafından gönderilen mesaja, şeytanın müdahale edemeyeceğini çok iyi bilir. Allah’dan başkasının kelamı karışmış olsa bile, yine de geri çevirebilecek bir şuur ve hissiyat, tüm peygamberlere Allah tarafından verilmiştir. Faraza böyle bir şey olsa hemen fark ederler. Tıpkı balığın yüzmesinden, kuşun uçmasından ve insanın kendi varlığından şüpheye düşmediği gibi, bir peygamber de “Ben Allah’ın elçisi miyim?” şeklinde herhangi bir şüpheye düşmez.

11. Bu, Hz. Peygamber’in (s.a) kendisini asıl suretiyle gördüğü Cibril ile yaptığı ikinci görüşmeye işaret etmektedir. Bu görüşmenin vuku bulduğu yerin adı olarak, “Sidretu’l-Münteha” ifadesi kullanılmış ve yanında da “Cennet’ul- Me’va” olduğu bildirilmiştir.
“Sidretu’l-Münteha”, bir sıra ağacın en sonundaki ağaca atfen kullanılır. Nitekim Allame Alusi, Ruhu’l-Meani adlı eserinde bu hususu şöyle açıklar: “Tüm ilimler orada son bulur ve ötede bulunan herşeyi Allah bilir.” İbn Cerir de aynı açıklamayı hemen hemen kabul eder. İbn Esir ise, “En Nihaye fi Garibi’l-Hadis” adlı eserinde şöyle bir açıklama yapar: “Bu hususu anlamak, yani maddi dünyanın son sınırındaki “Sidre”nin keyfiyetini bilebilmek çok güçtür.” Mahiyeti ne olursa olsun Allah Teâlâ, insanların lisanındaki “Sidre” kelimesini seçip kullanmıştır.” Cennetu’l-Me’va’ ise lugatte, barınılacak, oturulacak yer anlamına gelir. Hasan Basri’ye göre bu Cennet, mü’minlerin gireceği cennettir. O, bu ayetten yola çıkarak cennetin gökte olacağını söyler. Katede ise bu cenneti şehid ruhlarının gideceği cennet olarak kabul eder. Yani Ahirette verileceği vaad edilen cennet değildir. Nitekim İbn Abbas da aynı kanaattedir. O ayrıca şöyle der: “Ahirette va’d edilen cennet gökte değil, bu dünyada olacaktır.”
12. Yani, O’nun keyfiyetini ve niceliğini aktarmak mümkün değildir. İnsanın tasavvur edemeyeceği boyutlarda olduğu gibi izah etmekte mümkün değildir.