EBU’L A’LÂ MEVDUDİ’NİN (RH.A.) BAKIŞ AÇISIYLA ŞURA SURESİ 8. ve 10. AYETLER

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

8- Eğer Allah dileseydi, onları herhalde tek bir ümmet kılmış olurdu. Ancak O, dilediğini kendi rahmetine sokar. Zalimlere gelince; onlar için ne bir veli vardır, ne de bir yardımcı.(11)
9- Yoksa O’nun dışında birtakım veliler mi edindiler? İşte Allah; veli olan O’dur, ölü olanları da dirilten O’dur. O, her şeye güç yetirendir.(12)
10- Hakkında ihtilâfa düştüğünüz herhangi bir şey;(13) artık O’nun hükmü Allah’ındır.(14) İşte benim Rabbim olan Allah.(15) Ben O’na tevekkül ettim ve yalnızca O’na dönüp-yönelirim.(16)

AÇIKLAMA

11. Bu ifade şu üç gayeye matuf olmak üzere kullanılmıştır.
a) Hz. Peygamber’e (s.a) Mekke’deki müşriklerin cehalet ve sapıklık üzerinde direnmelerine fazla üzülmemesi söylenerek, tesellide bulunuluyor. Allah’ın insanlara seçme serbestisi vermesi kendi takdiriyledir. Dileyen hidayeti, dileyen de dalâleti seçer. Şayet, Allah böyle dilememiş olsaydı, Kitab ve Peygamber göndermesi gerekmeyecekti. Nitekim Allah için, insanları, deniz, dağ, ağaç, toprak gibi mutlak bir fıtrata tabi olarak yaratması çok kolay olurdu. İzah için Bkz. En’am: 23-25 ve 71

b) Burada muhatab, dün de ve bugün de hâlâ, “Allah, gerçekten insanların iman edip akidevî ve amelî olarak hidayet üzere olmasını isteseydi, kitab ve peygamber göndermez ve herkesi müslüman olarak yaratırdı.” şeklinde düşünen kimselerdir. İşte kafirler sırf böyle bir mantığa dayanarak, “Allah yaptıklarımızdan hoşlanmasaydı şayet, bizi pekala durdurabilirdi.” derler. Aynı hususa Kur’an’ın diğer bölümlerinde de değinilmiştir. Bkz. En’am: 80-110-124-125, Yunus an: 101, Hud an: 116, Nahl an: 10, 31-32.

c) Bununla, müminlere, kendileri tebliğ ve islah çalışmaları içindeyken İslâm’ın yavaş bir şekilde yayılmasından meyus olmamaları gerektiği, çünkü Allah’ın, insanlara kendi iradeleriyle İslâm’ı seçebilmeleri için bir serbesti tanıdığı anlatılmak isteniyor. Elbette mü’minler doğal olarak, Allah bir mucize göstersin de, kafirler İslâm’ı kabul ederek müslüman olsunlar, diye arzu ederler. Hatta sırf ıslahat heyecanıyla, tebliğ için uygun olmayan metodları dahi denemeye çalışırlar. Kur’an, bu hususu açıklığa kavuşturmak amacıyla çeşitli yerlerde değinilerde bulunmuştur. (Bkz. Rad an: 47-49, Nahl an: 89-97.)

Bu bağlamda, çok kısa ama çok önemli bir konuya şöyle değinmiştir: Allah’ın insanlara halifelik vermesi ve cenneti va’d etmesi, diğer mahlukata da bağışlanacak kadar basit nimetler değildir. Öyle ki, bu söz konusu nimetlere melekler bile layık görülmemiştir.

İnsanlara bunca geniş imkanların sağlanması, sayısız kuvvetlerin tasarrufları altına verilmesi, sırf imtihanı başarıyla kazanıp, Allah’ın özel nimetlerini hak edebilmesi dolayısıyladır. Sözkonusu özel nimetleri vermek sadece Allah’a mahsus olduğu gibi kendi başına bu nimetleri elde etmeye de kimse muktedir değildir. Ancak Allah’ı “veli” edinen, O’na ibadet eden ve O’nun gösterdiği yolu izleyen kimseler, Allah’ın izniyle dünyadaki imtihanı başarıyla verebilirlerse, o takdirde bu nimetleri kazanmaları mümkün olur. Kim Allah’tan yüz çevirir ve başkalarını “veli” edinirse Allah da ona “veli” olmak istemez. İşte böyle bir kimseyi azaba duçar olmaktan hiçbir şahıs kurtaramaz. Çünkü, Allah’ın dışında onu kurtarabilecek velayet sahibi yoktur.

12. Yani, “velayet” sizlerin keyfine bağlı değildir ki, dilediğinizi “veli” edinebilesiniz. Gerçek “velayet”, Allah’a aittir ve bu sadece O’nun hakkıdır. Sizlerin başkalarını “veli” olarak kabul etmeniz sözkonusu gerçeği değiştirmeyecektir. Dolayısıyla Allah’tan başka birine “velayet hakkı” tanımak mantıken doğru değildir. Çünkü cansız maddeye ruh vererek insanı yaratması, Allah’ın velayet sahibi olmasının kuvvetli bir kanıtıdır. Fakat buna rağmen, başkalarına “velayet sahibi” olma hakkını vererek onları veli edinirseniz şayet, bu, akılsızlık ve intihardan başka birşey olmaz.
13. Her ne kadar bu ifade Allah’ın vahyi ise de, burada Hz. Peygamber’in (s.a) sözüymüş gibi gözükmektedir. Adeta Allah elçisine, “Sen ilân et” diye işaret etmiştir. Nitekim bu tür ifadeler Kur’an’da “kul” (de ki) şeklinde başlar. Fakat bazı yerlerde ifade biçiminden konuşanın (mütekellim) Hz. Peygamber (s.a) olduğu anlaşılır. Bazı yerlerde de ifade, Allah’tandır ama, konuşan (mütekellim) mü’minlerdir. Söz gelimi Fatiha Suresi’nde bu şekildedir. Bazı yerlerde ise (Meryem: 64-65’de olduğu gibi) konuşan meleklerdir.

14. Bu, Allah’ın kainatın hakimi ve velisi olmasının doğal bir sonucudur. Şayet velayet sahibi Allah ise, hakim de O olmalı ve insanların ihtilaflarını O karara bağlamalıdır. Bu bağlamda bazı kimseler, sözkonusu hususu ahirete müteallik anlamışlardır, ama bu düşünce yanlıştır.

Çünkü Allah’ın hakimiyetini, bu dünyaya değil de ahirete hasretmek için bir delil yoktur. Bunun yanısıra bazı kimseler de bunu dünyada sadece itikadî ve bir takım dinî meselelerle sınırlıyorlar ki bu düşünce de diğeri gibi yanlıştır. Çünkü Kur’an, genel bir ifade biçimiyle, apaçık olarak sadece Allah’ın tüm ihtilaflar hakkında karar vermeye yetkili olduğunu bildirmiştir. Dolayısıyla Allah nasıl “Din Günü”nün Maliki ise, dünyada da “Hakimlerin en Hakimi”dir. Yine O, itikadî ihtilaflarda hangi tarafın hak, hangi tarafın batıl olduğuna hükmediyorsa, dünyada da şer’an insanlar için neyin tayyib, neyin necis, neyin helal, neyin haram olduğuna, ayrıca neyin caiz, neyin caiz olmadığına O karar verir. Ahlâkta iyilik ve kötülüğün niteliğini, muamelatta haklı veya haksızın kim olduğunu, sosyal bilimlerde, siyasette, ekonomide hangi yolun doğru hangi yolun yanlış olduğunu Allah belirler. Bu nedenlerden ötürü sözkonusu husus Kur’an’da bir prensip olarak beyan edilmiştir.
“Şayet aranızda bir anlaşmazlığa düşerseniz onu Allah ve Rasulüne döndürün. Şayet Allah’a ve Ahiret gününe iman ediyorsanız” (Nisa: 59)

“Allah ve Rasulu bir işte hüküm verdiği zaman, artık mü’min kadın ve erkeğe, o işi kendi isteklerine göre seçme hakkı yoktur. Kim Allah’a ve Rasulune karşı gelirse, apaçık bir sapıklığa düşmüş olur.” (Ahzab: 36)

“Rabbinizden size indirilene uyun ve asla O’ndan başka veliler aramayın” (A’raf: 3)
Mezkur ayetin siyak ve sibakından da anlaşılacağı üzere, Allah’ın ihtilaflarda sadece karar vermeye yetkili olmasının ötesinde, kararına uyup uymamanın kişiyi kafir, ya da mü’min kılacağı ortaya çıkar. Yani, Allah bir fiilin hak veya batıl olduğuna karar verdiği gibi, kararını uygulamaya da muktedirdir. Sonuçta Hakkı ve Hakka inananları zafere ulaştırır, batılı ve batıla uyanları da helâk eder. Nitekim mü’minler, Allah’ın belki kararını uygulamayı tehir ettiğine ve insanlara mühlet tanıdığına fakat sonunda kararının muhakkak surette yerini bulduğuna şahit olurlar. Aynı bahis ileride gelecek olan ayetlerde de işlenmiştir. Sözkonusu bahse Kur’an’da daha önce de değinilmişti. Bkz. Rad an: 34-60, İbrahim an: 26-34-40, İsra an: 100, Enbiya an: 15-18 ve 44-46.
15. Yani, ihtilafları hakkında karar vermeye yetkili tek merci.

16. Burada biri geçmiş zaman, diğeri geniş zaman olmak üzere iki fiil kullanılmıştır. Fiil geçmiş zamanda, “Ben O’na dayandım” şeklinde ifade edilmiştir. Yani, “Ben hayatta her şey için, her tehlikeye karşı Allah’a güvenmeye karar verdim.” İkinci fiil geniş zamanda “Ben O’na yönelirim”, şeklindedir. Yani, “Ben Allah’a yönelir, her zorlukta O’ndan yardım ister, beni koruması için her tehlike karşısında O’na yalvarır, hidayeti O’ndan bekler, her ihtilaf ve münakaşada O’nun karar vermesini arzu eder ve verdiği karara tartışmasız teslim olurum.”