اَتَأْمُرُونَ النَّاسَ بِالْبِرِّ وَتَنْسَوْنَ اَنْفُسَكُمْ وَاَنْتُمْ تَتْلُونَ الْكِتَابَؕ اَفَلَا تَعْقِلُونَ

GÜNÜN HADİSİ

111.-….Bana ez-Zuhrî, Sâlim’den tahdîs etti ki, babası Ab­dullah ibn Umer şöyle demiştir: Hayır vallahi Peygamber (S) îsâ için “Kırmızı (çehrelidir)” demedi. Lâkin o, şöyle buyurdu: “Ben uyu­muştum, ru’yâmda Ka’be’yi tavaf ediyordum. O sırada esmer, salı­verilmiş düz saçlı bir kişi gördüm. İki kişi arasında onlara dayanarak iki tarafa bocalayarak sevkediliyordu (tavafı böyle yapıyordu), başı da su damlatıyordu yâhud başı su akıtıyordu. Ben:

— Bu kimdir? diye sordum.

— Meryem oğlu’dur, dediler.

Ona yönelmek üzere yürüdüğüm sırada bir de kırmızı yüzlü, uzun boylu, başı kıvırcık saçlı, sağ gözü sakat, börtlek; sanki salkımında­ki emsalinden dışarı çıkmış iri bir üzüm tanesi. (Orada bulunanlara:)

— Bu kimdir? diye sordum.

— Bu, Deccâl’dir, dediler.

Ona benzerlikçe insanların en yakın olanı İbnu Katan’dır.” ez-Zuhrî: İbnu Katan, Huzâa kabilesinden Câhiliyet devrinde he-Iâk olmuş bir adamdır, demiştir.

(KİTABU’L ENBİYA – BUHARİ – 111. HADİS)