İTAATİN YOLU ALLAH(C.C)’I TANIMAKTAN GEÇER

Gerçekten Hamd Allah(Celle Celaluhu)’a mahsustur. O’na hamd ederiz ve O’ndan yardım dileriz. Mağfireti O’ndan ister, doğru yola iletilmemizi O’ndan bekleriz. Nefislerimizin kötülüklerinden ve amellerimizin fenalıklarından Allah’a sığınırız. Allah(Celle Celaluhu), kimi hidayette kılmış ise, o gerçekten hidayete erişmiş­tir. Kimi de dalâlette ve sapıklıkta kılmış ise, artık o kendisi için bir dost ve yol gösteren bulamaz. Şehadet ederim ki, Allah’tan başka bir tek ilah yoktur ve O’nun eşi ve benzeri de yoktur. Yine şehadet ederim ki, Hz. Muhammed (s.a) Al­lah’ın kulu ve Resulüdür. Salât ve selam O’na, Ehli Beytine, ashabına ve O’nun yolunu izleyenlere ve onun gösterdiği çizgide yürüyenlere olsun.

İbn Mes”ûd”dan rivayet edildiğine göre, Allah Resûlü (sav) şöyle buyururdu:

“… Kim Allah”a ve Resûlü”ne itaat ederse doğru yolu bulmuştur. Kim onlara isyan ederse ancak kendisine zarar verir. Allah”a hiçbir şekilde zarar veremez.”(D1097 Ebû Dâvûd, Salât, 221, 223)

Bilmeliyiz ki. Allah (C.C)’a ibadet etmek bütün iyiliklerin toplamıdır. Allah (C.C) Kur’an-ı Kerim’in bir çok ayetinde kulları buna tevsik etmiş, insanları nefislerin karanlıklarından çıkarıp Allah (C.C)’ı tanımanın aydınlığına kavuşsunlar ve Allah(C.C)’dan korkanlar için, içinde hiç bir gözün görmediği, hiç bir kulağın işitmediği ve hiç kimsenin hayalinden geçmemiş olan nimetlerin hazırlanmış olduğu cennete girebilsinler diye Allah(C.C), peygamberleri göndererek insanları kula kulluktan kurtulup Allah’a kulluğa, ibadet etmeye çağırmıştır.

Çünkü insanlar boşu boşuna yaratılmamışlardır. Tersine kötülük işleyenler işledikleri kötülüğün karşılığını görsün ve iyilik yapanlar iyilikle mükâfatlansınlar diye yaratılmışlardır. Allah (C.C)’ın kulların ibadetine ihtiyacı yoktur, insanların O’na karşı gelmesi O’na ne bir zarar verebilir ve ne de yüceliğine bir eksiklik getirebilir.

« Eğer bütün insanlar kendilerini büyük görüp Allah (C.C)’a kulluk etmekten vazgeçerlerse bilmiş olsunlar ki Rabb’in katında bulunanlar (melekler) gece gündüz. hiç bıkmadan O’nu tesbih ederler», «İyilik işleyen kendine işler, kötülük yapan da kendi zararına yapmış olur. Allah(C.C)’in hiç bir şeye ihtiyacı yoktur, fakir olan sizlersiniz. »

Şaşılır ki. İçimizden biri bir köle satın alınca, onun gereken hizmeti seve seve yapmasını, belirli ve değeri önemsiz bir maden karşılığında ona sahip olan efendisinin her emrine boyun eğmesini ister. Bir hata yüzünden köleyi gözünden düşürür, ona öfkelenir, belki de ya ücretini keser, ya da onu kovar, veya satışa çıkarır.

O halde bize ne oluyor da bizi yoktan var ederek en mükemmel kıvama getiren yağmur tanesi sayısınca kusur işlediğimiz halde, yoklukları helakımız demek olan nice nimet ve desteğini bizden alıkoymayan gerçek efendimize ibadet etmiyoruz. Bizleri bir kusurumuz üzerine yakalayıp hesaplaşmaya çekebileceği halde mühlet verirsek bizde tevbe edelim de kusurumuzu bağışlasın, kabahatimizi örtsün.

Bil ki, geçmiş peygamberlerin kitaplarında, insana hitab eden şu söz meşhurdur: «Ey insan! Rabbini tanımak için kendini tanı». Haberlerde (hadislerde) ve eserlerde (selef-i sâlihînin sözlerinde) geldi ki: «Kendini bilen, Rabbini bilir».

Kendinde olan akıl almaz bu inceliklere ve âzalarının faydalarına ve her birinin ne hikmetle yaratıldığına, el, ayak, göz, dil ve diş gibi zahirî azalarına, dalak, ciğer ve buna benzer diğer iç azalarına bakınca, kendini yaratanın ilmini bilip her bakımdan tam ve her şeyi kuşatmakta olduğunu anlar.

Çünkü, bütün akıllıların aklı bir araya gelse, onlara uzun ömür verilse, bu azalardan birini, yaratılışında olduğu şekilden çıkarıp daha iyi yapmayı düşünseler, yapamazlar!

Bu söz şuna işarettir ki, insanın kendisi bir aynadır, ona bakan, Hakkı görür!

İnsanın, her bir parçasında bunun gibi hikmetler, faydalar vardır. Bir kimse bu hikmetleri ne kadar çok bilirse, Allahü Tealâ’nın ilminin azametine hayranlığı ve itaati de o kadar çok olur.

Zaruri olarak, yahut ihtiyaç olarak, yahut, iyilik ve güzellik için olanların hepsinin kendinde yaratıldığını ve bir arada bulunduğunu anlayınca, Allahü Teâlâ’nın lütuf ve rahmetini görür, işte bunun için kendini tanımak, Allahü Teâlâ’yı bilmenin anahtarı olur.

Aklı başında olan kimse ibadete lâyık olan Rabbi’ni tanımakta ve bütün varlığı ile O’na yönelerek rızasını dilemekte gecikmez.

Kıyamet günü Allah Teâlâ: “Ey insanlar! Ben sizin için şunları şunları yaptım. Peki siz, benim için ne yaptınız?” diye sorarsa, bu suale nasıl cevap verebiliriz? Rivayete göre Şiblî (Rha) bir gün halka vaaz etti. Kıyâmetten, kıyâmetin dehşetinden, hesabın son derece çetin, meşakkatli, zor bir merhale olduğundan bahsetti. İnsanları ağlattı. O esnâda yanlarına Ebu’l-Hüseyin en-Nûrî geldi ve şunları söyledi: “İnsanları bu kadar korkutmana gerek yok! Çünkü o günün hesâbı bu kadar uzun değildir; iki kelimeden ibârettir: O gün Allah Teâlâ kullarına sadece: «Men tü-râ bûdem tû ki râ bûdî: Ben seninle idim, sen kiminle idin?» diye seslenerek buna cevap isteyecektir.” Dolayısıyla, ibâdette esas olan, ihlastır, yani, mâsivâ endişesini ve ağyâr beklentisini gönülden çıkararak sadece Allah’a kulluk etmektir.

Allah (C.C) dünya hayatında örnek ve önder olarak da Peygamberler göndermiş ve gönderdiği peygambere itaati kendine itaat için şart koşmuştur. Aklımızı başımıza alıp kurtuluşumuz için gerekli olan şartları göz önünde bulundurmanın zamanı geldi de geçiyor bence . Neyi bekliyoruz? Kıyamet günü parayla, eşle, çocukla, mal ile, dünyalık meşguliyetlerle beraberdim, sana kulluk edemedim Yarabbi mi diyeceğiz. Pişman olacağımız şeyler için ne de çok çaba sarfediyoruz değil mi ? Bir tek ilahımı razı etmek kolaydır, yoksa bir çok ilahı mı ?  Bu dünya da ne ekersek ahirette onu biçeceğiz.

Rabbim inşaAllah kendisini tanıyıp, ihlasla ölene kadar da kulluğu O’na has kılan kullarından olmayı nasip etsin .Amin.

SÖZLERİMİZİN BAŞIDA SONUDA ALEMLERİN RABBİ OLAN ALLAH(C.C)’A HAMD ETMEKTİR..

VELHAMDULLİLLAHİRABBİLALEMİN…