Resûlullah’ın Medine’ye Hicret İçin Ashabına İzin Vermesi | Siyer Programı – 25. Bölüm

Resûlullah’ın Medine’ye Hicret İçin Ashabına İzin Vermesi

               İbn Sa’d Tabakafmda Hz. Aişe (r.aJ’den şunu nakleder:

               Medineli yetmiş kadar Müslüman Resûlullah’a bey’at edip gi­dince, bu olay Resûlullah’ın gönlünü rahatlatmıştı. Yüce Allah, Re­sulü için güçlü, kuvvetli, savaşçı ve kahraman bir kavmi nasib et­mişti. Mekkeli müşrikler, Medineli müslümanların çıkışlarını öğre­nince, Mekke’deki müslümanlara eziyet ve işkenceyi artırmaya baş­ladılar. Müşrikler Resûlullah’ın ashabını birçok sıkıntıya soktular ve ellerinden geldikçe kötülük yaptılar. Ashâb şimdiye kadar uğra­madıkları eziyet ve hakarete uğradılar. Bu hakaret ve işkenceler üzerine Resûlullah’ın ashabı, Peygamberimize şikâyette bulunup, hic­ret için izin istediler. Peygamberimiz de: «Hicret edeceğiniz yer ba­na bildirildi. Orası Yesrib (Medine) ‘dir. Kim gitmek istiyorsa ora­ya gitsin» buyurdu. Müslümanlar bunun üzerine hazırlanmaya, bir birleriyle anlaşmaya ve birbirlerine yardımda bulunmaya başladı­lar. Gizlice hicret etmeye karar verdiler. Resûlullah’ın ashabından Medine’ye ilk gelen kişi Ebû Seleme bin Abdül-Esed idi. Ondan sonra da Amir bin Rebia ile hanımı gelmişti. Medine’.ye hevdec içinde gelen ilk Müslüman kadın o idi. Daha sonra Resûlullah’ın ashabı grub grub gelip Ensâr’ın evlerine misafir oldular. Ensâr yâ­ni Medineli müslümanlar da onları bağırlarına basıp, onlara yar­dımda bulundular^[1][97].

               Resûl-i Ekrem (s.a.v.)’in ashabından Hz. Ömer (r.a.)’in dışında herkes gizlice hicret etti. Hz. AH bin Ebû Tâlib (r.a.) anlatıyor:

               Hz. Ömer, hicrete karar verdiği zaman kılıcını kuşanıp yayını omuzuna astı. Oklarını eline alıp, bastonuna dayanarak, Kâbe’ye doğru yürüdü. Kureyş’ten bir grub da, Kâbe’nin yanında idiler. Hz. Ömer (r.a.), ağır ağır sükûnet içinde Kâbe’yi yedi kez tavaf etti. Sonra Makanvı İbrahim’e gelip ni~maz kıldı. Namazım bitirdikten sonra, onların yanma gelip durdu. Ve: «Kara olsun yüzleri! Allah ancak bu burunları yere sürter. Anasını ağlatmak, çocuklarını ye­tim, karısını dul bırakmak isteyen varsa, şu vadinin arkasında ba­na gelip kavuşsun» dedi.

               Hz. Ali sözüne devamla diyor ki; Ömer (r.a.)’i zayıf ve fakirler­den bir grubun dışında hiç kimse takib etmedi. Zaten o da onlara, buluşacakları yerleri öğretmişti. Sonra Hz. Ömer tek başına Mekke’­den çıkıp gitti^[2][98].

               îşte böylece müslümanlar, Medine’ye hicret etmede birbirini ta­kib ettiler. Sonunda Mekke’de, Resûlullah’ın, Ebû Bekir’in, Ali’nin, tutuklanmış mü’minlerin, hasta veya yola çıkmaktan âciz olanların dışında hiç kimse kalmadı. ^[3][99]

Dersler ve İbretler

               Hz. Peygamber (s.a.v.)’in ashabının Mekke’deki imtihan şekli; işkence, eziyet ve müşriklerden gördükleri çeşitli istihza biçiminde olmuştu. Hz. Peygamber (s.a.v.) onlara hicret için izin verince, bu sefer onların imtihanları vatanlarını ve mallarını, evlerini ve evle­rinde bulunan kıymetli eşyalarını bırakıp gitme şekline dönüştü.

               Onlar birinci ve ikinci imtihan karşısında, Rablerine karşı sa­mimi, dinlerine karşı vefakâr idiler. Onlar da her türlü sıkıntı ve meşakkatleri sarsılmaz bir sabır ve inatçı bir kararlılıkla karşıla­dılar. Sonunda Hz. Peygamber (s.a.v.) onlara, Medine’ye hicret et­melerini işaret buyurunca, arkalarında malı, kıymetli eşyaları ve vatanı bırakarak Medine’ye yöneldiler. Bunu yaparken de alenî ola­rak değil, gizlice şehri terkettiler. İş bununla da kalmadı, dinlerini kurtarmak için tüm varlıklarını Mekke’de bırakıp, en kıymetli eş­yalarından ve sermayelerinden ayrıldılar. Ama buna karşılık, ken­dilerine yardımda bulunmak ve kucak açmak için Medine’de bekle­yen yeni kardeşler kazandılar.

               Dininde Allah için samimi olan bir Müslümana, en güzel örnek şudur: İnancının selâmeti uğrunda; ne mala mülke, ne de vatana aldırış etmez. Resûlullah’ın, eshâbmın Mekke’deki durumu işte bu idi…

               Yanlarına hicret eden mü’minleri evlerinde barındıran, onlara ellerinden gelen her türlü yardımı yapan Medine halkına gelince; onlar da Allah için sevmenin ve İslâm kardeşliğinin en güzel örne­ğini sergilediler.

               Herkes -bilir ki, Azîz ve Celil olan Allah, din kardeşliğini soy kardeşliğinden daha güçlü kıldı. Bundan dolayıdır ki, İslâm’ın ilk yıllarında miras hukuku, din kardeşliği esasına ve din için hicret etme kurallarına dayanmaktaydı.

[1][97] îbn Sa’d, Tabakat: c. 1, s. 310-211; Taberi Tarüü: 1/367.

[2][98] Üsdül’-Gâbe: c. 4, s. 53.

[3][99] Dr. M. Said Ramazan El-Bûti, Fıkhu’s Siyre, Gonca Yayınevi: 183-184.