TABERİ (RH.A)’NİN BAKIŞ AÇISIYLA TEVBE SURESİ 26. VE 27. AYETLER

26- Sonra Allah, Peygamberin ve müminlerin üzerine emniyetini in­dirdi. Görmediğiniz askerler gönderdi. Kâfirleri de azaba uğrattı. İşte kâfirlerin cezası budur.

Sonra Allah, Peygamberinin ve müminlerin üzerine güven ve huzur indi­rerek ve sizin görmediğiniz Melekleri asker olarak göndererek üzerinizden sı­kıntı ve belayı kaldırdı. Kâfirleri ise öldürterek, esir ettirerek, mallarını yağma ettirip, kendilerini zillete düşürerek cezalandırdı. Kâfirlerin cezası işte budur.

Said b. Cübeyr demiştir ki: “Huneyn savaşında, müminlere destek olmak için Allah teala, özel işaretleri bulunan beş bin melek göndemıiştir. Bu melekle­rin, müminlere nasıl yardım ettikleri hakkında ise.Huneyn savaşı sırasında müş­rik iken daha sonra müslüman olan bir kişi şunları anlatmıştır. “Huneyn savaşın­da biz, Resulullahm ordusuyla karşılaştık. Onlar bize, bir koyunun sağılma za­manı kadar dayanamadılar. Biz onları dağıtınca, ariyalarından kovalıyorduk. Ni­hayet beyaz katmn sahibinin yanına vardık. Bir de ne görelim, o, Resulullahi-miş. İşte onun yanında karşımıza-, beyaz tenli, güzel yüzlü adamlar dikildiler ve bize dediler ki: “Yüzünüz kararsın. Haydi geri dönün.” İşte o sırada biz mağlup olduk. O sırada onlar bizim omuzlarımıza bindiler İşte savaş orada sona erdi.

Yezid. Âmir de, müminlerin dağılmaları halinde Resulullahın nasıl bir ta­vır takındığım beyan ederek diyor ki: “Huneyn savaşında müslümanlar dağılın­ca Resulullah yerden bir avuç toprak aldı. Onu, mülümanlan kovalayan müşrik­lerin yüzüne serpti ve dedi ki: “Yüzünüz kararsın. Haydi geri dönün.” İşte o sı­rada oradan uzaklaştık. Herkes gözüne isabet eden toz ve topraklan siîiyordu. Yezid, o savaşta henüz müşrikti.

Yezid b. Âmir’e: “O gün Allanın, müşriklerin kalblerine soktuğu korkuyu nasıl hissediyordunuz.” diye sorulunca o bir taş alıp testiye vuruyordu. Testi ses çıkarıyordu. Yezîd diyordu ki: “îşte bizim içimizde böyle bir korku vardı.”

Huneyn savaşında Hevazin Kabilesi mağlup olduktan sonra müslümanlar çok miktarda ganimet almışlardır. Resulullah, müslüman olup geri gelirler diye ganimetleri hemen dağıtmamış, “Cirane” denen yerde belli bir süre bekletmiştir. Gelmediklerini görünce de ganimetleri dağıtmış, daha sonra Hevazin kabilesin­den müslüman olan bir heyet, ganimetlerin, kendilerine iade edilmesini istemiş­lerdir. Katede!nİn rivayetine göre, ganimetlerin vadesi hususunda, Resuluîlahm Bekr kabilesinin Sa’d oğullan kolundan olan, süt annesi gelip, Huneyn savaşın­da alınan esirlerin geri verilmesi hususunda Resulullah’tan ricada bulunmuştur. Reusullah da ona: “Benim onlan iade etmeye hakkım yok. Ben ancak benim hakkıma düşenleri iade etme hakkına sahibim. Fakat sen, yarın gel insanlar be­nim yanımda olacaklar.Ben payıma düşeni sana verince onlar da verirler.” de­miştir. Resulullahın süt annesi ertesi gün gelmiş, Resulullah, onun altına elbise­sini sermiş, süt annesi de onun üzerine oturmuş ve esirlerin iadesini istemiştir. Resulullah, payım verince diğer insanlar bunu görmüşler ve onlar da kendi pay­larına düşenleri vermişlerdir.

Ganimet mallarının iadesi hususunda Mervan ve misver b. Mahreme, Uf-ve b. Zübeyr’e şunlan anlatmışlardır.

“Hevazin kabilesininin heyeti, müslüman olarak Resulullaha gelince, Re­sulullah, ayağa kaltı. Onlar, Resulullah’tan, mallannı ve esir edilen adamlarını kendilerine iade etmesini istediler. Resulullah da onlara dedi ki: “Benim elimde şu gördüğünüz şeyler var. Bana en sevimli olan söz, dorğu söylenen söz’dür. Sizler, ikisinden birini seçin. Ya esirleri veya mallan isteyin. Ben, sizin için beklemiştim.” Resulullah Huneyn savaşından sona Taife gitti. Oradan döndük­ten sonra, on küsur gece Hevazin kabilesinin ganimetlerini dağıtmayip beklet­mişti. Hevazinlilerin heyeti, Resulullahın, kendilerine ancak iki şeyden birini vereceğini anlayınca şöyle dediler: “Biz esir alınan adamlanmızı tercih ediyo­ruz.” Bunun üzerine Resulullah, müslümanlann arasında ayağa kaltı. Allahı la­yık olduğu şekliyle övdü ve şöyle buyurdu: “Şüphesiz ki kardeşleriniz tevbe ederek geldiler. Ben, esirlerini onlara iade etme kanaatine vardım. Sizden kim, gönül hoşluğuyla bunu yapmak isterse yapsın. Kim de Allanın bize vereceği ilk ganimetten karşılığını vermemiz üzere payına düşeni borç olarak vermek isterse versin.” Bunun üzerine insanlar: “Ey Allahın Resulü, biz bunlan gönül hoşluğu ile veriyoruz.” dediler. Resulullah da buyurdu ki: “Doğrusu bizler içinizden hanginizin buna razı olduğunu hanginizin razı olmadığını bilemiyoruz. Siz gi­din. Görüşünüzü bize temsilcileriniz bildirsin.” İnsanlar Resulullaha varıp in­sanların, gönül hoşluğu ile, esirlerin geri verilmesini kabul ettiklerini ve buna izin verdiklerini bildirdiler^[1][32]

Said b. el- Müseyyeb, Huneyn savaşında müslümanlann altı bin esir al­dıklarını, Hevazinlilerin müslüman olup gelmeleri üzerine bu esirlerin kendileri­ne iade edildiklerini rivayet etmiştir. ^[2][33]

27- Bundan sonra Allah, dilediği kullarının tcvbcsinİ kabul eder. Al­lah çok bağışlayan ve çok merhamet edendir.

Bundan sonra Allah, kullarının sağ kalanlarından dilediğine lütufta bulu­nur. Onu teve etmeye muvaffak kılar da tevbe eder. O da tevbesinİ kabul eder. Allah, kullarının günahlarını çok affeder ve onlara karşı merhamet sahibidir. ^[3][34]