VELİYULLAH “Allah (c.c) Dostları”

VELÌYULLAH 

– ALLAH CC DOSTLARI –

Hamd cennetin , cehennemin ve herseyin sahibi olan Allah’a

Salat; Kendisine uyulmasını emrettiği Ķulu ve Elcisi Muhammed’e

Selam; Rab olarak Allah cc’tan,din olarak Islam’dan ,Nebi ve Resul olarak Muhammed sav ‘den razı olmuş tüm müminlerin üzerine olsun.

DOST VE DOSTLUK DİYELİM BU KEZ..

Hepimiz dosta muhtacız. Yeri geliyor derdimizi açmak için yeri gelir ihtiyacımızı gidermek için ve yeri gelir yalnız kalmamak için vs vs

Öyleyse dost kavramını anlamamız şart.

Bugünkü dünyada malesef psikolojik sorunlar almış başını gidiyor,herkes durumdan rahatsız ama durumu değiştirmek gibi bir çaba yok. Kimse kimseye güvenmiyor,herkes herkesten şikayetçi,ilişkiler menfaat üzere hem de çift taraflı bir menfaat de değil tek taraflı ben iyi olayım yeter gerisinden bananesi olan bir toplum bu toplum. Tıpkı Bin küsür yıl öncesindeki cahiliye toplumu gibi. Ama gel görki bu hayat böyle gitmiyor insanlık kalp huzursuzluğu içerisinde bocalayıp boğulmaya yüz tutmuş.

Şimdi şöyle dürüst olup şu hayatımızı gözden geçirelim de  kendimize itiraf edelim .Şu yaşadığımız dünyada huzurumuz var mı?Yaşamaktan memnun muyuz,mutlu anılarımız var mı ?

Nasıl mutlu olalım ki ne dostumuz dost ne düşmanımız düşman. Ot gibi yaşanan bir hayat. Gaye yok,hedef yok başıboş hayvan gibi başıboş bir hayat yaşanmakta. Hayvanların bile yaşamaktan gayeleri var ;süt vermek ,yumurta vermek ,etinden sütünden faydalanması gibi. Ama insanoğlu öyle değil malesef. Nereye çarpacağını şaşırmış insanlık özelliğini yitirmiş sanki aklı olmayan sadece nefsi olan bir mahluk gibi davranıyor. Aklı olmasına ragmen bu hale gelen insan da hayvandan beter oluyor. Halbuki insan ilişkileri böyle olmamalıydı.

Akıl bir dostun,bir yöneticinin bir dayanağın olması gerektiğini söyler,bir gaye arar.Kalbin yansıması olan akıl sevgiyi arar.Sevmek ve sevilmek ister.

Dost ister yurek,dayanak ister yani veli ister.

Veli; Dost, arkadaş, yardımcı, birinin işini üstlenen, yönetici, ermiş kişi. Çoğulu evliya.

Veli kelimesi Kur’ân’da hem Allah hem de diğer varlıklar için kullanılır. Allah’ın esmâü’l-hüsnâsından biri de el-Veliy’dir. Kelime Allah için kullanıldığında dost, yardımcı, işleri yürüten anlamlarını belirtir. Allah’ın velilik niteliği çeşitli âyetlerde dile getirilir. Buna göre Allah, iman edenleri karanlıklardan aydınlığa çıkaran (el-Bakara, 2/257), mülkünde, kudret ve yüceliğinde ortağı olmayan ve korumanın kaynağı olan (el-İsra, 17/111, Kehf, 18/26), rahmetini yayan, dostunu yücelten (eş-Şûrâ, 42/28), göklerin ve yerin yaratıcısı (el-En’am, 6/14), Kitab’ı indiren, barışseverleri kollayıp gözeten (el-A’râf, 7/196), yalnız dünyada değil, ölümle bizi bırakıp gidenlerin ardından da bizi kucaklayan sonsuz vefalı (Yûsuf, 12/101) bir velidir.

Kur’ân’a göre velilik ve veli edinme, mü’minin ilişkilerinin yönünü belirler. Gerçek, değişmez ve mutlak veli Allah’tır (Âlu İmran, 3/68; Şûrâ, 42/9).

Velilik yalnız Allah’a özgüdür (Kehf, 18/44).

Mü’minlerin velisi ancak Allah’tır (Mâide, 5/55). Bu nedenle mü’minler Allah’ı veli edinmelidirler (Şûrâ, 42/6). Mü’minlerin Allah’tan başka velileri de vardır. Bunlar melekler (Fussilet, 41/31), Allah Resûlü ve diğer mü’minlerdir (Mâide, 5/55

Kur’ân, mü’minlerin kimleri veli edinmemeleri gerektiğini de açıklar. Örneğin, mü’minler şeytanı veli edinemezler. Onu veli edinen tam bir hüsrana gömülür (Nisâ, 4/119). Şeytanı veli edinenler, hesap gününde onun dışında bir dost bulamazlar (Nahl, 16/63).

 Şeytanlar kâfirlerin velisidirler (A’râf, 7/27).

Şeytanlar, mü’minleri, gerçek veli olan Allah’tan uzak düşürmek için kendi evliyasına sürekli gizli direktifler verirler (En’âm, 6/121). Öyleyse mü’minler şeytanı hayat sahnesinden silmelidirler (Nisâ, 4/76).

 Mü’minler küfre batan kişileri de veli edinemezler (Âlu İmrân, 3/28). Edinirlerse, izzet yerine zillete düşerler (Nisa, 4/28). Yahudiler ve Hristiyanlar da mü’minlerin veli edinemeyecekleri kimselerdir. Bunlar, mü’minlerin dinlerini eğlence ve alay konusu edinirler (Mâide, 5/51).

İmana karşı küfrü seviyorlarsa, mü’minler baba ve kardeşlerini bile veli edinemezler (Tevbe, 9/23).

İlk mutasavvıflar, tasavvufi anlamdaki veliyi, Kur’ân’daki iki kullanımdan yola çıkarak, Allah’ı dost edinen ve O’nun tarafından dost edinilerek korunan kişi olarak tanımladılar. Tasavvuf düşüncesinin gelişmesine paralel olarak veli kelimesine yüklenen anlam da değişti. Buna göre Allah, velileri bütün kötülüklerden korumakla kalmıyor, bütün dualarını kabul ediyor, ona diğer mü’minlerde bulunmayan olağanüstü güç ve nitelikler de (keramet) bağışlıyordu.

Kuşeyrî ; oldukça belirsiz üç velilik işaretinden söz eder: Uğraşı Allah iledir, kaçışı Allah’adır, bütün dert ve düşüncesi Allah’tır.

Allah’ım Senden Senin Sevgini,

Seni sevenlerin sevgisini,

Seni sevdirecek amelleri istiyorum.

Bana ve tüm isteyen kullarına nasip et.(Allahumme amin)