İMANIN LÜGAT VE ISTILAH MANASI | Akaid Programı – 8.Bölüm

İMANIN LÜGAT VE ISTILAH MANASI

İman Arapça bir kelime olup sulasi mücerretten “EMN” kökünden türeyen bir fiildir.

Lugat Manası: Eman, güven, tasdik, onaylamak, kabullenmek, gönülden benimsemek, itimat etmek ve Emniyet gibi manalara gelir. Türkçede inanmak demek olan iman korkunun ve küfrün zıddıdır. İman kelimesinin başına gelen hemze müteaddilik (geçişlilik) manasına -tadiye- olduğunda Eman vermek, güvende kılmak ve emin kılmak manalarına gelir.

Yine iman; mutlak tasdik kat’i olarak inanmak, iman esaslarına şüphesiz ve samimiyetle inanmak gereğini ifa etmeyi kabullenmektir.

O halde iman sahibini güven ve emniyete kavuşturur, başkasına bu güveni telkin ile müminleri de kendisi hakkında emniyette kılar.

İmanın ıstılah manası: İman kısaca kalb ile tastik dil ile ikrardan ibarettir. Amellerle tatbik ise imanın kuvvetlenmesi ve muhafazası için gereklidir. Resululah (s.a.v}’i ve Allah(c.c) tarafından getirdigi kesin olarak bilinen bütün haberleri şüphesiz olarak kalben tasdik edip dil ile ikrar etmektir. İman edilmesi zorunlu olan esaslara zarurat-ı diniye denir. Esasen dil ile ikrar ve fiil ile tatbik de tasdikdir. İman, küfrün zıddı olması hasebiyle alemlerin rabbi olan Allah(c.c)’ı tanımak ve O’na yönelmektir. Başka bir değişle iman Allah'(c.c.)’ın gönderdiği peygamberleri ve onların getirdiği haberleri tasdik etmek ve benimsemektir. Allah (c.c.)’ın buyruklarını yerine getirerek, O’nun güven çemberine girmektir. Ayetleri ve Peygamberin sünnetlerini kabul edip bağlanmak ve yaşamak da imanın varlığının ispatıdır.

Filolojik (dilbilimi) açıdan imanın iki anlamı vardır. Birincisi başkalarına güven vermek, ikincisi güven içinde olmaktır. İman sahibi kişi, yani mü’min hem insanlığı iman gücünün sağladığı güvenin içinde emin olan, hem de kendisi başkasına güven veren kişidir.[1]

[1] İslam Akaidi – Şahımerdan SARI 4,cilt:  322-323