وَاِذْ اَخَذْنَا مٖيثَاقَ بَنٖٓي اِسْرَٓائٖلَ لَا تَعْبُدُونَ اِلَّا اللّٰهَ وَبِالْوَالِدَيْنِ اِحْسَاناً وَذِي الْقُرْبٰى وَالْيَتَامٰى وَالْمَسَاكٖينِ وَقُولُوا لِلنَّاسِ حُسْناً وَاَقٖيمُوا الصَّلٰوةَ وَاٰتُوا الزَّكٰوةَؕ ثُمَّ تَوَلَّيْتُمْ اِلَّا قَلٖيلاً مِنْكُمْ وَاَنْتُمْ مُعْرِضُونَ

GÜNÜN HADİSİ

148….. Bize Ma’mer, ez-Zuhrî’den; o da Humeyd ibn Abdirrahmân’dan; o da Ebû Hureyre(R)’den haber verdi ki, Peygam­ber (S) şöyle buyurmuştur:

“(Sizden evvelki ümmetlerden) nefsi aleyhine günâh işlemekte aşırı gider bir adam vardı. Buna ölüm geldiği zaman oğullarına şöyle dedi;

— Ben öldüğümde beni yakın, sonra kemiklerimi ezip öğütün. Sonra da tozlarımı rüzgâr içine savurun. Allah’a yemin ederim ki, muhakkak Allah benim zerrelerimi toplamaya kaadir olacak da hiç­bir kimseyi azâblamadığı şiddetli bir azâbla bana azâb edecektir, dedi.

Öldüğü zaman bu vasiyeti yerine getirildi. Akabinde Allah, Arz’a emredip:

— Sende o zâttan ne varsa topla! buyurdu.

Arz derhâl bunu yaptı. Birden o zât ayakta dikildi; Allah ona:

— Bu yaptığın işe seni ne şevketti? diye sordu. O da:

— Yâ Rabb ‘im, Senden haşyet, diye cevâb verdi. Bunun üzerine Allah ona mağfiret etti.

Ebû Hureyre’den başkaları “Senin korkundan yâ Rabbl” diye söylemiştir

(KİTABU’L ENBİYA – BUHARİ – 147. HADİS)