SEYYİD KUTUB’UN BAKIŞ AÇISIYLA AL-İ İMRAN SURESİ 16. VE 17. AYETLER ARASI

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

16- Bu kimseler `Ey Rabbimiz, inandık, günahlarımızı affeyle, bizleri Cehennem ateşinin azabından koru’ derler.

17- Bunlar sabırlılar, samimî bağlılar, gönülden kulluk edenler, mallarını Allah yolunda harcayanlar ve seher vakitlerinde günahlarının bağışlanmasını dileyenlerdir.

Davalarında takvalarından kaynaklanan bir ahenk var. Bu, onların imanlarını açığa vurmaları, onu Allah katında şefaatçı kılmaları, bağışlanmayı dilemeleri ve ateşten sakınmalarıdır.

Onların her bir sıfatında, hem insan hayatında hem de müslüman cemaatin hayatında önemli bir değer olan nitelikler gerçekleştirmektir:

Sabırda: Acıları basit görme, halinden şikayete yanaşmama, davanın yükümlülüklerine karşı sebat etme, Hakkın yükümlülüklerini yerine getirme, Allah’a teslim olma, Allah’ın kendileri için dilediği şeye teslimiyet gösterme, O’nun hükmünü kabul edip gönül hoşnutluğu ile karşılama vardır…

Doğrulukta: Varlığın temeli olan Hakk ile övünme, güçsüzlüğü basit görme vardır… Çünkü yalan, herhangi bir zararı önlemek veya herhangi bir menfaati elde etmek için gerçek sözü dile getirme güçsüzlüğünden başka birşey değildir.

Gönülden Allah’a yönelmede: Uluhiyetin hakkını ve kulluk görevini yerine getirme vardır. Kendinden başka hiçbir kimseye kulluk yapılmayan tek Allah’a kulluk etmesi, insana onur kazandırmış olmaktadır.

Allah yolunda malını dağıtmada: Mala boyun eğmekten özgür olma, cimriliğin boyunduruğundan kurtulma, bireysel zevklerin arzusuna karşı evrensel insan kardeşliğini ve insanların yaşadığı dünyaya yakışacak bir biçimde insanlar arasında bir dayanışmanın gerçekleşmesini ilan etme vardır!

Bunların hepsinden sonra, seher vaktinde bağışlanma dilemek ise; meltem rüzgarlarının dalgalandığı serin, engin gölgeleri ortaya koymaktadır. Zaten yalnızca “seherler” kavramı gecenin tanyerinin ağarmasından önceki zaman dilimine gölgeler düşürmektedir. Havanın berraklaştığı, durgunluğa ve sessizliğe kavuştuğu, insanın gönlünde saklı bulunan manevi duygularının harekete geçtiği zaman kesiti!.. Buna bir de bağışlanmayı dileme tablosu eklendiği zaman hem insanın iç dünyasında hem de varlığın özünde var olan ahenk içinde bir atmosfer meydana gelir. Artık burada insanın ruhu ile evrenin ruhu yaratıcılarına yönelmede el-ele tutuşurlar. İşte sabredenler, doğru olanlar, gönülden kulluk edenler, mallarını Allah yolunda harcayanlar, seherlerde bağışlanma dileyenler… Onlara, “Allah’ın rızası vardır”… Zaten onlar Allah’ın rızasına layıktırlar; gölgesi cömertlik ve manası merhamet olan Allah’ın rızasına… O, her çeşit arzudan daha üstündür, her güzellikten daha güzeldir…

İşte Kur’an bu şekilde, insanın beşeri duygularını toprak üzerindeki yerinden başlayarak yavaş yavaş ufuklarda, aydınlıklarda dalgalandırmaktadır. Şefkat ve merhametle,rahatlık ve kolaylık içinde, onun bütün fıtratını yani tüm özlemlerini güçsüzlüğünü, zaaflarını, yeteneklerini ve eğilimlerini gözönünde bulundurarak harekete geçirmektedir. Bunu yaparken herhangi bir baskıya ve zorlanmaya başvurmaz. Hayatın akışını durdurmadan ve beşeri Melei A’lâ’ya kadar yükseltir. İşte Allah’ın yarattığı fıtrat ve işte Allah’ın bu fıtrat için belirlediği proğram… “Allah kulları görendir”….

EGEMENLİK

Surenin buraya kadarki akışı, Tevhid gerçeği ile uluhiyyet, otorite ve risalet birliğini ortaya koymayı hedef alıyordu… Gerçek müminler ile kalbinde eğrilik bulunan sapıkların Allah’ın ayetlerine ve kitabına karşı tavırlarını tasvir ediyordu… Sapıkları geçmişte ve günümüzde inkar edenlerin çarpıldığı cezanın aynısıyla tehdit ediyordu… Daha sonra ibret almaktan alıkoyan fıtrî dürtülerin yapısını ortaya koyuyor; takva sahiplerini Rabblerine karşı tutumlarını ve onların Allah’a sığınışlarını tasvir ediyordu…

Şimdi ise bu konunun sonuna kadar kendimizi başka bir hakikatin önünde buluyoruz… Bu, temel hakikat olan Tevhid’in bir sonucudur. Beşerin pratik hayatında gerçekleştirmeyi gerektirmektedir. İşte bu dersin ikinci bölümü bu hakikati ele almaktadır.

Bu nedenle, birinci hakikati tekrar vermekle başlıyor ki, onun için gerekli olan etkilerini bunun üzerine bina etsin.

..Önce yüce Allah’ın “Kendisinden başka hiçbir İlâh olmadığına” şahidlik etmesiyle; meleklerin ve ilim sahiplerinin de bu gerçeğe şahitlik ettikleriyle başlıyor. Bununla beraber Allah’ın hakimiyet ile ilgili sıfatı da açıklanıyor. Bu sıfat, hem insanların işlerinde hem de evrenin işlerini düzenlerken adaleti gerçekleştirmesi sıfatıdır.

Allah, uluhiyyet ve otoritede eşsiz olduğu sürece, bu gerçeği kabul etmenin ilk sonucu olarak, yalnız Allah’a kulluğun kabul edilmesi ve kulların tüm işlerinde O’nun yegane otorite sahibi tayin edilmesi, kulların Rabblerine teslim olmaları, kendilerine hakim olan otoritesine itaat etmeleri, O’nun kitabına ve Peygamberine uymaları zorunlu olacaktır.

Yüce Allah’ın “Allah katında geçerli olan din İslâm’dır” sözü bu gerçeği garanti etmektedir… Allah, İslâm’dan başka hiçbir dini hiç kimseden kabul etmez… Teslim olma, itaat etme ve bağlanma anlamıyla İslâm… Buna göre Allah’ın insanlardan kabul buyuracağı din, akıldaki sırf bir düşünce, gönüldeki sırf bir doğrulama değildir. ‘Allah’ın kabul edeceği din, ancak bu doğrulamanın ve bu düşüncenin gereğini yerine getirmekle gerçekleşecek olan dindir. Bu din, kulların tüm işlerinde Allah’ın yolunu hakem kabul etmeleri, onun verdiği hükme itaat etmeleri ve Allah yolunda Allah’ın elçisine uymalarıdır.

İşte böylece… Ehli kitabın hallerine hayret ediliyor ve onların durumları açığa vuruluyor… Çünkü onlar Allah’ın dini üzere olduklarını iddia ediyorlar’ ama sonra: “Aralarında hüküm vermesi için Allah’ın kitabına çağrıldıklarında onlardan bir grup geri duruyor ve onlar yüz çeviriyorlar”!.. Halbuki bu tavır, dindarlık iddiasıyla temelden çelişiyor. İslâm dışında Allah’ın kabul edeceği hiçbir din yoktur… Allah’a teslim olmadan, onun elçisine itaat etmeden, O’nun yoluna bağlanmadan; hayatla ilgili hükümlerde O’nun kitabını hakem kabul etmeden asla İslâm’dan söz edilemez.

Onların Allah’ın dinine iman etmediklerini somut olarak ortaya koymakta olan bu yüz çevirmelerinin nedenini de açığa çıkarmaktadır. Buna göre yüz çevirmelerinin nedeni, hesap gününde “adaletle” cezalandırmanın gerçekleşeceğine sağlıklı bir biçimde inanmamalarıdır: “Çünkü onlar `sayılı birkaç gün dışında ateş bize dokunmayacaktır’ demişlerdi.” Zira Ehli Kitap olduklarına bel bağlamışlardı: “Uydura geldikleri hükümler dinlerinde kendilerini aldatmıştı.” Bu ise aldatıcı bir cüretkârlıktan başka birşey değildir… Onlar kitap sahibi değildir, aslında mümin de değillerdi. Mutlak olarak onlar Allah’ın dini üzere de bulunmuyorlardı; çünkü aralarında hükmetmesi için Allah’ın kitabına çağrıldıklarında onlardan bir grup geri duruyor ve yüz çeviriyorlardı.

Yüce Allah, Kur’an-ı Kerim’de dinin anlamını ve dine bağlılık gerçeğini bu şüphe götürmeyen kesinlikle ortaya koymaktadır… Allah kullardan bunun berrak ve kesin bir şekli olan dinden: İslâmdan başkasını kabul etmemektedir. İslâm ise, Allah’ın kitabın hakem olarak kabul etmek, O’na itaat etmek ve Ona bağlanmaktır… Kim bunları yapmazsa onun hiçbir dini yoktur ve o müslüman da değildir; ne kadar İslâm iddiasında bulunsa Allah’ın dini üzere olduğunu ileri sürse de… Çünkü bizzat Allah’ın kendisi, Allah’ın dinini belirlemekte, ortaya koymakta ve açıklamaktadır. Bu din, tanımlanmasında ve sınırlarının belirlenmesinde insanın arzu ve isteklerine boyun eğmez… Herkes istediği şekilde O’nun sınırlarını belirleyemez, O’nu tanımlayamaz!

Hayır. Aksine kâfirleri -Kur’an ayetlerinin de belirttiği gibi kâfirler; Allah’ın kitabıyla muhakeme olunmayı kabul etmeyenlerdir- dost edinenler “Allah ile hiçbir ilişkisi olmayan” kimselerdir… Onlar hiçbir işte Allah ile bir bağları kalmamıştır… Onlar ile Allah arasında hiçbir şekilde bir ilişkiden söz edilemez. Allah’ın kitabını hakem tutmayı reddeden kâfirleri dost edinmek, onlara yardım etmek ya da onlardan yardım dilemek Allah ile tüm ilişkilerin kesilmesi için yeterlidir!

Burada müslüman, dini temelinden silip süpüren bir dost edinme eyleminden sert bir biçimde sakındırılmaktadır. Kur’an’ın ifade biçimi bu sakınmaya evrensel bir bakış açısını da ilave etmektedir. Müslüman cemaatin bu evrende işleyen güçlerin gerçek mahiyetini kavraması istenmektedir. Buna göre Allah tek başına hüküm ve tasarruf sahibi, mülkün sahibi, dilediğine mülkü veren, mülkü dilediğinden alan, dilediğini güç ve onur sahibi yapıp, dilediğini güçsüz kılandır… İnsanların işleri üzerindeki bu hükümranlığın tüm evren üzerindeki hükümranlığının yalnızca bir parçasıdır. Geceyi gündüze, gündüzü de geceye çeviren, ölüden diriyi, diriden de ölüyü çıkaran O’dur… Hem insanların işlerini hem kâinatın işlerini adalet ile yürütmek budur işte. Şu halde ne kadar malları, güçleri ve çocukları olursa olsun O’nun dışında hiçbir varlığın dostluğuna gerek yoktur. Yer yer tekrarlanan ve vurgulanan bu sakındırma o günkü müslüman cemaatin pratik yaşantısını ortaya koymaktadır. Çünkü onlar henüz bu konuda tam bir netliğe kavuşmamışlardı. Ayrıca Mekke’de müşrikler, Medine’de de yahudilerle, bazıları ailevi, sosyal ve ekonomik bağları nedeniyle ilgileniyorlardı. İşte söz konusu durum bu açıklamayı ve sakındırmayı zorunlu kılıyordu. Yanısıra, insan psikolojisinin ortada olan beşeri güçlerden etkilenmeye eğilim duyması, işin gerçek mahiyetini ve güçlerin gerçek alanını hatırlatmayı zorunlu kılması açıklanmış olmaktadır. Bir yandan da inancın temeli ve pratik hayattaki gerekleri açıklanmaktadır.

Bu bölüm, şüphe götürmez kesin bir ifade ile sona ermektedir; İslâm, Allah’a ve Resulüne itaat etmektir. Allah’a giden yol, Peygambere bağlılık yoludur. Sadece kalp ile inanmak ve dil ile şehadet getirmek değildir: “Deki: `Eğer Allah’ı seviyorsanız bana uyun Allah da sizi sevsin..:, “Deki: `Allah’a ve Resule itaat ediniz, şayet yüz çevirirlerse, Allah kafirleri sevmez…” Ya Allah’ın sevdiği itaat ve bağlılık, ya da Allah’ın hoşlanmadığı küfür… Apaçık ve net olan yol ayırımı budur işte…