SEYYİD KUTUB’UN BAKIŞ AÇISIYLA HUD SURESİ 69. VE 72. AYETLER ARASI

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

ALLAH’IN DOSTU İBRAHİM

69- Hani elçilerimiz İbrahim’e müjdeli haberi getirdiklerinde ona, “Selâm sana” dediler. O da onlara “Selâm size” dedi. Az sonra önlerine kızarmış bir buzağı getirdi.

Ayette sözü geçen “müjdeli” haberin ne olduğu burada açıklanmıyor. Bu açıklama uygun yeri gelince Hz. İbrahim’in karşısında yapılacaktır. Yine ayette sözü geçen “elçiler” (melekler) hakkında bilgi verilmiyor. Bu yüzden tefsir bilginlerinin yaptıkları gibi, onları tanıtmaya, elimizde hiçbir delil yokken onların kimler oldukları hakkında spekülasyon yapmaya girişmiyoruz. Ayetin ikinci cümlesini bir kere daha okuyalım:

“Elçilerimiz, İbrahim’e `Selâm sana’ dediler. O da onlara `Selâm size’ dedi.”

Hz. İbrahim, doğum yeri olan Irak’taki “Keldaniler” yurdundan göçetmiş, Ürdün üzerinden geçerek çöl ortasındaki “Kenan ili”ne yerleşmişti. Bu yüzden Bedeviler’in konuk ağırlama adetleri uyarınca konuklarına yemek hazırlamaya koyulmuştu. Çünkü yüce Allah’ın bu melek kökenli elçilerini konuk sanmıştı. Okuyoruz:

“Az sonra önlerine kızarmış bir buzağı getirdi.”

Semiz, yağlı, kızgın taş üzerinde kızarmış bir buzağı idi bu. Fakat melekler dünyalıların yiyeceklerini yemezler.

70- İbrahim, elçilerin kızarmış buzağıya doğru el uzatmadıklarını görünce, konukları tuhafına gitti, içine onlardan kaynaklanan bir korku düştü. Bu sırada konukları “Korkma, biz Lût’un soydaşlarına gönderildik” dediler.

Hz. İbrahim, konuklarının ellerinin kızarmış buzağıya doğru gitmediğini görünce; “… konukları tuhafına gitti; içine onlardan kaynaklanan bir korku düştü.” Bedevi adetlerine göre ikram edilen yemeği yemeyen konuk kuşku uyandırır; ev sahibine yönelik bir hainliği, bir kötülüğe niyetlendiği imajını verir. Bizim kırsal kesimimizin insanları yedikleri yemeğe ihanet etmeyi, daha doğrusu yemeğini yedikleri kimseye kötülük etmeyi mertliklerine yediremezler, böyle bir kalleşliği yapmaktan kaçınırlar. Bu yüzden eğer birinin yemeğini yemek istemezlerse, bu istemezlik, o adam hakkında kötülük düşündükleri, ya da adamın kendilerine yönelik niyetinin iyiliğinden emin olmadıkları anlamına gelir.

İş bu noktaya varınca, yüce Allah’ın elçileri, gerçek kimliklerini açıklıyorlar. Okuyoruz:

“Bu sırada konukları `Korkma, biz Lût’un soydaşlarına gönderildik’ dediler.”

Hz. İbrahim, Hz. Lût’un soydaşlarına bu meleklerin niçin gönderildiğini anlamıştı. Fakat tam o sırada başka bir olay oldu ve bu olay konuşmanın akışını değiştirdi. Okuyoruz:

71- O sırada ayakta duran İbrahim’in karısı bu haberi duyunca güldü. Biz de ona o elçiler aracılığı ile oğlu İshak’ın ve İshak’ın arkasından da torunu Yakub’un müjdesini ilettik.

Kadın, belki de, Hz. Lût’un iğrenç soydaşlarının helâke uğrayacaklarına sevindiği için gülmüştü. Devam edelim:

“Biz de ona o elçiler aracılığı ile oğlu İshak’ın ve İshak’ın arkasından da torunu Yakub’un müjdesini ilettik.”

Hz. İbrahim’in eşi kısırdı, hiç çocuk doğurmamıştı, üstelik o sırada iyice yaşlanmıştı. Bu yüzden Hz. İshak’a ana olacağı müjdesi onun için şaşırtıcı bir sürpriz olmuştu. Üstelik bu müjde katmerli idi. Çünkü Hz. İshak’ın da Yakub adında bir oğlu olacaktı. Böylesine inanılması zor bir müjdeli haber bir kadını -özellikle kısır bir kadını- tepeden tırnağa titretir, haberi ansızın öğrenmesi ise bu titremeyi sarsıntıya, duygusal fırtınaya dönüştürür. Okuyalım:

72- Aman Allah’ım! Doğum mu yapacağım? Oysa ben yaşlı bir kadınım, şu eşim de ihtiyar bir adamdır. Bu şaşılacak bir şey!

Olay gerçekten şaşırtıcıdır. Çünkü kadınlar belirli bir yaşa gelince adetten kesilirler ve artık hamile kalmazlar. Fakat yüce Allah’ın sınırsız gücüne göre hiçbir şey şaşırtıcı değildir. Okuyoruz.