TABERİ (RH.A)’NİN BAKIŞ AÇISIYLA BAKARA SURESİ 113. AYET-İ KERİME

BİSMİLLAHİRRAHMANİRRAHİM

Hamd kendisinden başka ilah olmayan, mutlak manada tek güç ve kudret sahibi olan Allah(Celle Celaluhu)’a mahsustur. Salat ve selam tüm peygamberlerin ve onları takip eden tabilerinin üzerine olsun.

113- Yahudiler: “Hıristiyanlar hiçbir şeye dayanmıyorlar.” dediler. Hıristiyanlar da: “Yahudiler hiçbir şeye dayanmıyorlar.” dediler. Halbu­ki onlar kitabı okuyorlar. Hiçbir şey bilmeyenler de aynen onların sözleri­ni söylüyorlardı. Allah, kıyamet günü, ihtilaf ettikleri konuda aralarında hükmünü verecektir.

Yahudiler: Hıristiyanlar hiçbir şeye dayanmıyorlar, dinleri konusunda doğru yol üzerinde değildirler.” dediler. Hıristiyanlar da: “Yahudiler hiçbir şeye dayanmıyorlar, dinleri hususunda doğru yol üzerinde değiller.” dediler. Halbuki onlar, Tevrat’ı ve İncili okuyorlar, yahudi ve Hıristiyanların birbirlerine söyledikleri bu sözlere benzer sözleri, Arapların ve diğer kavimlerin müşrik cahilleri de söylüyorlardı. Allah, kıyamet gününde, din hususunda ihtilaf eden bunlar arasında hükmünü verecektir. Ve onlardan kimin hak, kimin bâtıl üzere olduğu ortaya çıkacaktır.

İbn-i Abbas(r.a) diyor ki: “Necran Hıristiyanları Resulullah (s.a.v.) e geldiler. Sonra Yahudi bilginleri de onların bulunduğu yere geldiler ve Resulullah’ın huzurunda münakaşaya başladılar. Yahudiler: “Siz hiçbir şeye dayanmıyorsunuz.” dediler. Ve Meryemoğlu İsa’yı ve İncili inkâr ettiler? Hıristiyanlar da onlara: “Siz, hiçbir şeye dayanmıyorsunuz.” dediler ve Hz. Musa’nın Peygamberliği ve Tevratı inkar ettiler. İşte bunun üzerine bu âyet nazil oldu.

Taberi diyor ki: “Allah Teâlâ’nın müminlere, Yahudi ve Hıristiyanların birbirlerini tahkir etmelerini bildirmesinin sebebi, bu guruplardan her birinin iman ettiklerini iddia ettikleri kendi kitaplarının hükümlerini dahi çiğnediklerini bildirmektir. Zira Hıristiyanların hak kitap kabul ettikleri İncil, Tevrat’taki Hz. Musa’nın Peygamberliğini ve İsrailoğullarına farz kılınan hükümlerin hak oldu­ğunu zikretmektedir Buna rağmen Hıristiyanlar, kendi kitapları olan İncili tahrif etmiş, Hz. Musa’nın Peygamberliğini ve Tevrat’ın hükümlerini reddetmişlerdir. Keza Yahudilerin hak kitap kabul ettikleri Tevrat, kendisinden sonra İncil’in geleceğini ve Hz. İsa’nın hak Peygamber olduğunu zikretmiştir. Buna rağmen Yahudiler bizzat kendi kitaplarını tahrif ederek Hz. İsa’nın Peygamberliğini ve İncilin hak kitap olduğunu reddetmişlerdir. Her biri diğerini dini yönden hiçbirşey olmamakla suçlamıştır. Aslında Hz. Muhammed (s.a.v.) Peygamber olarak gönderildiğinde Yahudi ve Hıristiyanlar, dinlerini tahrif ederek bir hiç mesabesine düşmüşlerdir. Âyet-i kerime, Yahudilerin ve Hıristiyanların Resulullah döneminde yaşayanlarını kastetmemiş, henüz dinlerini tahrif etmemiş olan ilk Ya­hudi ve ilk Hıristiyanlar! Kast etmiştir. Onların birbirlerini suçlamaları birer ifti­radır. Yoksa Resulullah döneminde yaşayan Yahudi ve Hıristiyanlar dinlerini tahrif ettiklerinden bir hiç durumundadırlar.

Ayet-i kerimenin devamında “Hiçbir şey bilmeyenler de onların sözle­rini söylüyorlardı.” buyurulmaktadır. Burada zikredilen “Hiçbir şey bilme­yenler” den maksat, Rebi’ b. Enes ve Katadeye göre “Hristiyanlardır. Buna göre âyetin mânâsı “Bir şey bilmeyen Hıristiyanlar da Yahudilerin sözlerini söylemişlerdir.” şeklindedir.

Atâ’ya göre ise “hiçbir şey bilmeyenlerden maksat, Yahudi ve Hristiyanlardan önce gönderilen ümmetlerdir. Bunlar da, Yahudi ve Hristiyanlar gibi birbirlerini hiçbir şey olmamakla suçlamışlardır.

Süddiye göre ise buradaki “Hiçbir şey “bilmeyenler”den maksat, kendile­rine kitap verilmeyen Arap müşrikleridir. Bunlar da Yahudi ve Hıristiyanların birbirlerini suçladıkları gibi Resulullah’ı hiçbir şey olmamakla suçlamışlardır.

Taberi diyor ki: “Allah Teâlâ âyetin bu bölümünde, ilimden nasibi olma­yan cahillerin de Yahudi ve Hıristiyanların söyledikleri gibi konuştuklarını zik­retmiş ve bu cahillerin kimler olduklarını belirtmemiştir. Bunlar, Yahudi ve Hristiyanlardan önce geçmiş ümmetler de olabilir, Arap müşrikleri de olabilir.